Przewodniki po chorobach roślin

Pseudomonas syringae pv. Lachrymans

Choroba może występować na większości roślin dyniowatych, ale największe znaczenie odgrywa w przypadku ogórków. Symptomy na liściach to małe, wodniste obszary na spodniej stronie blaszki liściowej (na zdjęciu). Zmiany przybierają kanciasty wygląd z uwagi na ograniczenia, jakie stanowią dla nich drobne nerwy liści. W warunkach wilgotnych z miejsc zmienionych chorobowo, które znajdują się na spodzie liści, może wydobywać się mleczny płyn. Wysychając pozostawia na liściu białą, suchą skorupę. Plamy brązowieją. Mogą wokół nich tworzyć się żółte otoczki. Środek plam może ulegać rozpadowi, przez co liście wyglądają na zniszczone. Porażenie łodyg, ogonków liściowych i owoców objawia się wodnistymi plamami, z których także w wilgotnych warunkach może wydobywać się mleczna wydzielina tworząca po wyschnięciu białą skorupę. Zakażenie młodych owoców może prowadzić do deformacji w okresie dojrzałym. Często na zainfekowanych owocach rozwija się wtórna mokra zgnilizna.

Źródłem choroby mogą być zakażone nasiona i sadzonki, a w warunkach polowych zainfekowane resztki pożniwne bądź chorujące rośliny rosnące dziko. Infekcja atakuje przez aparaty szparkowe, hydatody i zranienia. W przypadku upraw prowadzonych na glebach piaszczystych nawiewany piasek może być szczególnie niebezpieczny, ponieważ sprzyja zakażeniu poprzez ścieranie tkanek roślin. Rozwojowi choroby sprzyja wilgoć. Bakteria może być przenoszona z rośliny na roślinę przez rozpryskującą się wodę, owady, sprzęt polowy i ludzi. Wilgoć na liściach jest szczególnie istotnym czynnikiem umożliwiającym rozprzestrzenianie się patogenu za pośrednictwem sprzętu i pracowników rolnych dotykających roślin.

Przez co najmniej dwa lata należy stosować zmianowanie wykluczające uprawę dyniowatych. Należy unikać zraszania roślin i wchodzenia na pole, gdy liście są mokre. Szerzenie się choroby mogą ograniczać opryski preparatami na bazie miedzi. Dostępne są odporne na infekcję odmiany ogórków.