Przewodniki po chorobach roślin

Objawem rozpoznawczym jest jasnobrązowa zmiana przekształcająca się w brunatny, wklęsły obszar przy wierzchołku owocu. Zmiana zwykle ulega powiększeniu, stając się jeszcze bardziej wklęsła i skórzasta. Często towarzyszy jej sucha zgnilizna. Powierzchnię zmiany może zaatakować czarna pleśń. Czasami we wnętrzu owocu rozwija się czarna zgnilizna tkanki miąższu, która nie daje żadnych lub jedynie słabo zauważalne objawy. Zwykle owoce na pół rozwinięte są pierwszymi, u których widać objawy choroby.

Zaburzenie to może rozwinąć się na każdym rodzaju podłoża, w warunkach które wpływają negatywnie na pobieranie przez roślinę wapnia. Zgnilizna wierzchołkowa owoców często występuje w czasie naprzemiennych okresów wysokiej i niskiej wilgotności gleby, a także szybkiego rozwoju rośliny. Inne warunki, które mogą powodować zgniliznę wierzchołkową to między innymi nadmierne zasolenie gleby i uszkodzenie korzeni.

Zmniejszeniu skali występowania opisywanego zaburzenia sprzyja uprawa odmian tolerancyjnych. Często przed rozpoczęciem uprawy aplikuje się doglebowo wapno lub nawozy z wapniem. Ogranicza to występowanie suchej zgnilizny wierzchołkowej. Zapobiegać problemowi można też poprzez nawadnianie plantacji w warunkach suchej pogody lub stosowanie mulczu w celu utrzymania stałego poziomu wilgotności. Należy unikać zbyt intensywnej podaży azotu, zwłaszcza w postaci amonowej, ponieważ zwiększa to zapotrzebowanie rośliny na wapń i ogranicza dostępność tego pierwiastka w glebie. Należy unikać pól, które trudno nawadniać w równy, ujednolicony sposób lub takich, na których występuje wysoki poziom zasolenia. Ponadto należy unikać mechanicznego lub chorobowego uszkodzenia korzeni, które może zaostrzyć objawy.