Bakterioza cebuli

Stany Zjednoczone (Kolorado, Floryda, Georgia i Teksas) oraz Wenezuela

Pierwszymi zauważalnymi objawami są owalne, wodniste zmiany na szczypiorze, oparzenia wierzchołków i różnej długości smugi na liściach. Początkowo smugi mają kolor zielony, z czasem stają się ciemniejsze, aż sczernieją. Gdy infekcja nasila się i rozprzestrzenia ku dolnej części liści, cały szczypior ulega zniszczeniu i usycha. Ponadto może występować deformacja i zwijanie się liści. Na łuskach okrywowych zaatakowanych cebul pojawiają się ciemne plamki, występuje też czerwonawo-brązowe przebarwienie łusek wewnętrznych. Objawy często układają się w kształcie pierścienia z uwagi na ograniczanie gnicia przez łuski.

Choroba występuje zwłaszcza zimą i wiosną, gdy panują niskie temperatury. Epidemie wiąże się z przedłużającymi się okresami opadów deszczu, które sprzyjają postępowi choroby. Nadmierne nawożenie również przyczynia się do rozwoju choroby. Uważa się, że szkody spowodowane mrozem predysponują rośliny cebulowe do infekcji.

Stosowanie trwałych związków miedzi lub streptomycyny hamuje rozprzestrzenianie się choroby, chociaż mogą występować szczepy bakterii odporne na miedź. Zbyt intensywne nawożenie może nasilać objawy występujące na liściach, należy zatem tego unikać. Należy ograniczać gnicie resztek pożniwnych zbierając cebule będące na właściwym etapie dojrzałości, dbając o ograniczenie liczby uszkodzeń cebuli podczas zbioru oraz wykonując prawidłowo opryski z nadmuchem wymuszonym ciepłego powietrza.