Przyczyna
Pantoea ananatis (syn. Erwinia ananatis), P. agglomerans (syn. E. herbicola)
Występowanie zgnilizny środkowych łusek cebuli
Peru, Polska, Republika Płd. Afryki i Stany Zjednoczone (Kolorado, Georgia, Michigan i Nowy Jork)
Objawy zgnilizny środkowych łusek cebuli
Pierwszymi objawami choroby są zmiany koloru białawego lub brązowego, o krawędziach nasiąkniętych wodą, często występujące na liściach wewnętrznych. Zmiany mogą zacząć się gwałtownie zlewać, pociągając za sobą więdnięcie i usychanie porażonego szczypioru. Patogen poraża najpierw szczypior, a potem kolonizuje szyjkę i cebulę, powodując przebarwienia od żółtawego po jasnobrązowe. W przypadku ciężkich infekcji porażeniu może ulec cały szczypior, przez co rośliny stają się wyblakłe. Wtórne infekcje bakteryjne powodują gnicie tkanki wnętrza cebuli i powstawanie nieprzyjemnego zapachu. W warunkach sprzyjających rozwojowi choroby straty w uprawach mogą sięgać 100%.

Warunki rozwoju choroby
Oba patogeny występują w nasionach lub na nich. Mogą przetrwać na kilku różnych roślinach żywicielskich (kukurydza, bawełna, melony, ananasy, ryż i trzcina cukrowa). Mogą też przeżyć epifitycznie na chwastach i pozostałościach roślin po zbiorach. Do rozprzestrzeniania się ich może przyczyniać się wiatr, a także spadające krople wody i wciornastek. Porażenie stymulują umiarkowane i wysokie temperatury oraz opady deszczu podczas zawiązywania się cebul.
Zwalczanie zgnilizny środkowych łusek cebuli
Nasiona produkowane na obszarach zagrożonych powinny być przed wysiewem badane pod kątem obecności bakterii Pantoea ananatis i Pantoea agglomerans. Niektóre odmiany cebuli są bardziej podatne na tę chorobę niż inne. Należy unikać uprawiania takich odmian w miejscach, gdzie istnieje wysokie ryzyko wystąpienia choroby. Należy niszczyć chwasty i cebule rosnące dziko oraz zwalczać wciornastka. Należy rozważyć zastąpienie nawadniania z użyciem deszczowni nawadnianiem kropelkowym i unikać pracy w polu w czasie, gdy liście są mokre. Należy unikać zbyt intensywnego nawożenia związkami azotu. W przypadku, gdy zagrożenie wystąpieniem choroby jest niskie lub średnie, można zapobiegawczo stosować bakteriocydy zawierające miedź. Opryski należy rozpoczynać dwa tygodnie przed wytwarzaniem cebul i kontynuować co 5–7 dni. Po zbiorach odpowiednio głęboko przeorać glebę, aby zapewnić rozkład resztek roślinnych. Po wystąpieniu choroby na określonym obszarze zaleca się płodozmian polegający na uprawie roślin nieżywicielskich przez co najmniej trzy lata.