Niedobory pokarmowe cebuli

Poniższe objawy mogą wskazywać na deficyty substancji odżywczych, jednak w celu właściwej identyfikacji potrzeb pokarmowych należy przeprowadzić analizy gleby i tkanek liści.

Azot: Niedobór powoduje zahamowanie wzrostu roślin oraz przebarwianie liści na kolor jasnozielony bądź żółty oraz ich zasychanie od wierzchołków. Ponadto liście są często wzniesione, a cebule mniejsze niż zazwyczaj i wcześniej dojrzewają. Nadmiar azotu powoduje szybki wzrost rośliny i opóźnione dojrzewanie. Cebule są bardziej miękkie i podatne na choroby przechowalnicze.

Fosfor: Niedobór przejawia się powolnym wzrostem, opóźnionym dojrzewaniem i częstym występowaniem przy zbiorach cebul o grubej szyjce. Liście są matowozielone i zasychają od wierzchołka, lecz nie żółkną, jak to ma miejsce przy brakach azotu i potasu.

Potas: Przy deficycie potasu liście początkowo przybierają barwę ciemnozieloną, a wierzchołki starszych liści zaczynają więdnąć, zwłaszcza po stronie górnej. W końcu więdną całe liście, a ich powierzchnia staje się satynowa, po pewnym czasie przybierając wygląd papierowy. Pojawia się chloroza, podobnie jak przy niedoborze azotu.

Magnez: Niedobór magnezu przejawia się w powolnym wzroście rośliny, przy czym starsze liście przybierają jednolicie żółtą barwę na całej długości.

Cynk: Deficyt cynku skutkuje niedostatecznym wykształceniem rośliny w okresie wegetacji oraz wyraźnym skręcaniem się szczypioru. Ponadto obserwuje się słabą chlorozę pomiędzy nerwami liścia. Cebule są bardzo wrażliwe na niedobór cynku.

Molibden: Niedobór tego pierwiastka prowadzi do słabych wschodów i zamierania siewek. W miarę, jak roślina się rozwija, liście zasychają od wierzchołka. Można zauważyć wyraźną miękką strefę przejściową pomiędzy tkanką zdrową a nekrotyczną. Cebule są bardzo wrażliwe na niedobór molibdenu.

Mangan: Niedobór przejawia się powolnym wzrostem, opóźnionym dojrzewaniem i częstym występowaniem przy zbiorach cebul o grubej szyjce. Na starszych liściach między nerwami pojawia się chloroza, która przechodzi w oparzenie wierzchołków. Szczypior może się zwijać, a w końcowym stadium choroby obumierać. Cebule są bardzo wrażliwe na niedobór manganu.

Bor: Niedobór tego pierwiastka jest przyczyną zniekształceń i zaburzonego wzrostu roślin. Liście stają się łamliwe. Mogą przybierać kolor szarozielony lub niebieskozielony. Młody szczypior może być cętkowany i mieć barwę żółtozieloną, podczas gdy starsze liście stają się chlorotyczne. Mają usychające wierzchołki. Występują na nich zapadnięte miejsca. U podstawy liści mogą tworzyć się poprzeczne żółte linie, które z czasem pękają.

Kwaśny lub zasadowy odczyn gleby często prowadzi do niedoborów pokarmowych spowodowanych zablokowaniem pobierania składników pokarmowych. Niektóre typy gleb z natury zawierają niskie poziomy określonych składników odżywczych ze względu na swój skład chemiczny. Nadmierne lub niezrównoważone zastosowanie nawozów także może skutkować niedostępnością dla roślin pewnych składników pokarmowych.

Należy realizować plan zrównoważonego nawożenia. Analiza składników odżywczych w glebie i liściach może przynieść cenne informacje o niedoborach bądź nadmiarze substancji odżywczych. Wyrównanie pewnych niedoborów można osiągnąć przez zmianę pH gleby i stosowanie nalistnych preparatów odżywczych.