Mączniak rzekomy roślin dyniowatych

Pierwsze objawy to niewielkie chlorotyczne zmiany na starszych liściach, w późniejszym okresie pojawiające się na liściach młodszych. Brzegi zmian są zwykle nieregularne w przypadku większości gatunków dyniowatych. Jednak w przypadku ogórków brzegi zmian są definiowane przez nerwy liścia, dzięki którym mają kanciasty wygląd. Gdy powierzchnia liści pozostaje długo mokra, rozwijają się wodniste zmiany na spodniej stronie blaszek. Zmiany te przypominają te, które wywołuje Pseudomonas syringae pv. lachrymans. W warunkach wilgotnych na spodniej stronie liści powstają zarodnie, które wyglądają jak biało-szare lub purpurowe, drobne i puszyste twory. Zmiany z czasem zlewają się i stają się nekrotyczne, ale mogą nadal poszerzać się do momentu obumarcia całego liścia. Ciężka infekcja skutkuje defoliacją, niedostatecznym wykształceniem się roślin i słabo rozwiniętymi owocami.

Przetrwanie Pseudoperonospora cubensis pomiędzy sezonami zależy od żyjących roślin żywicielskich z rodziny dyniowatych. Zarodnie mogą być transportowane przez wiatr na znaczne odległości pomiędzy polami. W obrębie poszczególnych pól zarodnie są przenoszone przez prądy powietrza, rozpryski wody, pracowników rolnych i/lub sprzęt rolniczy. Mgła, rosa i częste deszcze sprzyjają rozwojowi choroby, która może mieć gwałtowny przebieg w temperaturze umiarkowanej i ciepłej. Wysokie temperatury (>35°C) nie są korzystne dla rozwoju choroby, ale może ona postępować, jeżeli temperatury nocne są niewysokie (15–20°C).

Należy zapewnić odpowiednią odległość pomiędzy roślinami i uprawiać odmiany charakteryzujące się genetyczną odpornością na Pseudoperonospora cubensis. Wdrożyć plan prewencyjnych oprysków fungicydami. Z powodzeniem stosowano regionalne modele prognozowania choroby. Posłużyły one do przewidywania wystąpienia objawów i do wyznaczania momentu oprysków skutecznie zwalczających Pseudoperonospora cubensis.