Zgnilizna twardzikowa roślin dyniowatych

Na zgniliznę twardzikową podatne są wszystkie dyniowate. Grzyb ten ma zdolność infekowania pędów na poziomie gruntu, a także liści i owoców ponad glebą. Pierwszym sygnałem świadczącym o chorobie jest biały, przypominający bawełnę twór na zainfekowanej tkance. W miarę rozwoju choroby roślina stopniowo żółknie i może obumrzeć. W przypadku przecięcia porażonego pędu można zauważyć białą grzybnię w miękiszu, a także duże (6–12 mm) czarne sklerocja. Przy zakażeniu owoc może zostać skolonizowany przez białą grzybnię Sclerotinia sclerotiorum, po czym szybko mięknie i staje się wodnisty.

Grzyb może przetrwać wiele lat w glebie w postaci sklerocjów. Te zdolne do zimowania struktury mogą infekować rośliny poprzez tworzenie grzybni i apotecjów uwalniających askospory. Choroba rozwija się w niskich i umiarkowanych temperaturach oraz w warunkach wilgoci. Długie okresy, w których liście pozostają mokre (12–24 godz.) są optymalne dla rozwoju choroby. Grzyb korzysta z wyjątkowo szerokiej gamy żywicieli, którą tworzy ponad 500 gatunków roślin.

Należy wdrażać dobre praktyki uprawowe, takie jak zmianowanie upraw w okresie od trzech do pięciu lat z wykluczeniem roślin żywicielskich (można uprawiać kukurydzę, pszenicę i sorgo), odkażanie i głęboka orka po zbiorze, które mogą pomóc ograniczyć występowanie choroby. Ponadto ograniczenie do minimum występowania choroby może nastąpić dzięki poprawnemu nawadnianiu. Wykazano, że aplikacja biologicznego środka zwalczającego patogen (tj. Coniothyrium minitans) do gleby ogranicza populację zdolnych do życia sklerocjów w warstwie górnych dwóch centymetrach gruntu. Wiadomo, że stosowanie fungicydów w celu zwalczania zgnilizny twardzikowej jest skuteczne. Inną skuteczną metodą zwalczania grzyba w szklarniach jest fumigacja gleby.