Czarna zgnilizna kapusty

Objawia się jako miejscowe więdnięcie na brzegach liści. Zwiędła tkanka staje się chlorotyczna, a w miarę postępowania choroby powstaje charakterystyczna dla niej zmiana o kształcie litery V. W obrębie tkanki chlorotycznej unerwienie liścia przybiera barwę czarną, stąd nazwa choroby: czarna zgnilizna. W zaawansowanych stadiach porażona tkanka staje się brunatna i nekrotyczna. Sczerniałe unerwienie liści może przechodzić z porażonego liścia na szypułkę, gdzie można dostrzec pociemniałą tkankę przewodzącą. Wraz z porażeniem tkanki przewodzącej zmiany wynikające z infekcji systemicznej mogą pojawiać się wzdłuż nerwu głównego liścia oraz pomiędzy pozostałymi nerwami. Rośliny zainfekowane systemicznie mogą być niewykształcone, mogą też wykazywać po jednej stronie rośliny bardziej nasilone objawy. W przypadku porażonej kapusty główki są mniejsze, a liście zewnętrzne mogą się starzeć. Choroba może postępować w czasie przechowywania kapusty, przez co główki nie nadają się do sprzedaży. W przypadku chłodnej pogody objawy można pomylić z tymi, które wywołuje Pseudomonas syringae pv. maculicola (nekrotyczna plamistość) lub Xanthomonas campestris pv. armoraciae (plamistość liści wywoływana przez Xantomonas).

Patogen wywołujący czarną zgniliznę może przetrwać w resztkach roślin uprawnych nawet dwa lata. Bakteria może infekować także chwasty z rodziny krzyżowych, takie jak trawa wirgińska (Lepidium virginicum), rzodkiew świrzepa (Raphanus raphanistrum), gorczyca czarna (Brassica nigra), wronóg podwójny (Coronopus didymus), kapusta właściwa polna (Brassica campestris) i inne. Wymienione chwasty, jak również pobliskie krzyżowe rośliny uprawne, mogą służyć jako rezerwuary bakterii, które mogą rozprzestrzeniać się na zdrowe uprawy. Choć najczęściej spotykana jest infekcja hydatod, może też dochodzić do wnikania patogenu przez aparaty szparkowe, jeśli rośliny są narażone na obfite deszcze lub nawadnianie. Drobnoustrój może ponadto wnikać do wnętrza roślin przez naturalne zranienia w obrębie systemu korzeniowego w okresach nasycenia gleby. W temperaturach rzędu 27–30°C objawy mogą wystąpić w okresie od 10 do 12 dni. W niższych temperaturach zainfekowane rośliny mogą jednak nie wykazywać żadnych objawów. Rozprzestrzenianie się choroby na polach zwykle odbywa się wskutek wiatru przenoszącego krople deszczu z patogenami czarnej zgnilizny, w wodzie używanej do nawadniania, poprzez prace kultywacyjne, owady i inne zwierzęta. Bakterie mogą bytować na nasionach, co może skutkować infekcją siewek. Zakażenia wtórne mają również miejsce w przypadku siewek porażonych czarną zgnilizną. Choroba zasadniczo rozprzestrzenia się gwałtownie podczas prac związanych z sadzeniem/pielęgnacją upraw.

Należy stosować nasiona charakteryzujące się wysoką jakością, niezakażone X. campestris pv. campestris. Należy praktykować trzyletnią rotację upraw z pominięciem roślin krzyżowych. Nie należy kosić ani przycinać sadzonek. Uprawy należy prowadzić na glebach dobrze odwadnianych. Należy stosować właściwe metody podlewania, które ograniczają ilość wilgoci na liściach. Należy dbać, aby na polach nie rosły chwasty z rodziny krzyżowych. Przed rozpoczęciem korzystania ze sprzętu rolniczego należy go dezynfekować za pomocą pary lub sprayów bakteriobójczych. Należy zwalczać owady, aby ograniczyć do minimum rozprzestrzenianie się patogenu.