Zaburzenia odżywiania papryki

Deficyt lub nadmiar substancji odżywczych

Cały świat

Azot (N): Rośliny poddawane stresowi wskutek niskiej podaży azotu są mniejsze niż normalnie i ogólnie jaśniejsze, zwłaszcza jeżeli chodzi o dolne liście. Owoce są drobne, o cienkich ściankach. Nadmiar nawozu azotowego może powodować spalenie liści i owoców, szczególnie jeżeli jest podawany w formie amoniaku.

Fosfor (P): Liście roślin dotkniętych niedoborem fosforu są drobniejsze i mają ciemnozieloną barwę. Starsze odczuwają deficyt pierwiastka jako pierwsze, a w ostrych przypadkach mogą się szybciej starzeć.

Potas (K): Objawy niedoboru potasu zaczynają się na starszych liściach i przechodzą na młodsze. Liście ulegają zbrązowieniu i/lub spaleniu na brzegach. Może rozwinąć się chloroza. Rośliny są niewyrośnięte i dają mniej owoców.

Wapń (Ca): Na stożkach wzrostu roślin dotkniętych deficytem wapnia pojawia się chloroza pomiędzy nerwami oraz nekroza brzegów liści. W późniejszym stadium stożki wzrostu obumierają. Liście mogą ulec deformacji. Na owocach może wystąpić sucha zgnilizna wierzchołkowa. Nadmierna podaż wapnia może powodować białe plamy pod powierzchnią owoców papryki. W przypadku papryki obcopylnej mogą pojawić się plamy lub smugi.

Magnez (Mg): Rośliny z niedoborem magnezu charakteryzują się chlorozą pomiędzy nerwami liści, która następnie przechodzi na liście młodsze. Tkanka międzynerwowa może ulec nekrozie.

Siarka (S): Starsze liście roślin dotkniętych deficytem tego pierwiastka stają się jasnozielone i wrzecionowate.

Bor (B): Niedobór boru powoduje, że starsze liście żółkną i łamią się, a stożki wzrostu zajmuje nekroza, która powoduje ich obumieranie. Brzegi i wierzchołki dojrzałych liści stają się nekrotyczne. Owoce również mogą zostać porażone. W takim wypadku na ich powierzchni występują rozsiane korkowate obszary, a zalążnie są odsłonięte.

Miedź (Cu): Początkowo młode liście roślin cierpiących na brak miedzi więdną, a następnie mogą przybrać niebieskawozielone zabarwienie i zacząć zwijać się ku górze. Silnie chorujące rośliny są karłowate i chlorotyczne.

Żelazo (Fe): Na młodszych liściach roślin cierpiących na deficyt żelaza pomiędzy nerwami rozwija się chloroza, a po niej następuje ogólne żółknięcie. Nerw główny liścia zazwyczaj zachowuje zieloną barwę.

Mangan (Mn): Na młodych liściach roślin cierpiących na deficyt manganu pomiędzy nerwami rozwija się chloroza, a po niej następuje nekroza lub plamistość. Nerwy główne liści zazwyczaj pozostają zielone.

Cynk (Zn): Liście, którym brakuje cynku, ulegają pogrubieniu i zwijają się ku dołowi. Ich ogonki mogą być poskręcane, a na starszych liściach obserwuje się pomarańczowo-brązową chlorozę.