Azja, Ameryka Środkowa, Europa, Indie, region Morza Śródziemnego, Bliski Wschód, Pakistan i Stany Zjednoczone

Pierwszym dającym się zauważyć sygnałem, który świadczy o ataku zarazy, są białawo-żółte pędy u podstawy zainfekowanej rośliny. Po usunięciu gleby okazuje się, że korzenie zarazy przyczepione są do korzeni pomidora. Nieco później te żółte rośliny pasożytnicze wytwarzają kwiaty. Wraz z dojrzewaniem, roślina brunatnieje, a komory nasienne uwalniają drobne, czarne nasiona.

Nasiona zarazy mogą spoczywać w glebie przez ponad 20 lat. Wysięk z korzenia roślin żywicielskich pobudza kiełkowanie. Młode siewki przywierają korzeniami do korzeni żywiciela, z których czerpią składniki pokarmowe niezbędne do rozwoju i rozmnażania. Po kwitnieniu wytwarzane są drobniutkie nasionka, które mogą być przenoszone na powierzchni sprzętu rolniczego i w wodzie do nawadniania, zarówno w obrębie jednego, jak i kilku pól. Warunki sprzyjające rozwojowi pomidorów są również korzystne dla rozwoju i pasożytnictwa zarazy.

Fumigacja i zmianowanie upraw w połączeniu z dobrymi praktykami sanitarnymi, takimi jak usuwanie i niszczenie porażonych roślin oraz zarazy, mogą pomóc w ograniczeniu strat wynikających z ataku pasożyta.