Przewodniki po chorobach roślin

Skoczki Circulifer tenellus i C. opacipennis

Kanada, region Morza Śródziemnego, Meksyk i Stany Zjednoczone

Najczęściej porażone rośliny są wyprostowane i skarlałe, natomiast silnie zainfekowane siewki mogą obumrzeć. Liście ulegają pogrubieniu. Ich brzegi zwijają się ku górze, a ogonki skręcają ku dołowi. Na późniejszym etapie liście przybierają matowy żółty kolor, któremu towarzyszy purpurowa barwa nerwów. Skala wytwarzania owoców jest nikła, a te, które zdołały się zawiązać przed infekcją, dojrzewają przedwcześnie. Owoce zaatakowane przez chorobę są matowe, drobne i pomarszczone. Wyglądają na wyschnięte.

Żywicielami wirusa jest grupa ponad 300 gatunków, z których może on być przenoszony w sposób ciągły jedynie przez skoczki. Typowym, częstym żywicielem dla skoczków i wirusów jest burak cukrowy. Skoczki przenoszące wirusy mogą być przenoszone z wiatrem na sąsiednie pola pomidorów. Mogą migrować tam wiosną z żywicielskich chwastów, na których zimowały. Wzorce infekcji na polach wskazują na „deszcz” skoczków przenoszących wirusa. W obrębie pola pomidorów niemal nie występuje wtórny rozsiew wirusa. Inne częste rośliny żywicielskie wirusa to arbuzy, kantalupy, kabaczki, papryka, szpinak i fasola.

Straty w plonach pomagają zredukować opryski chwastów insektycydami mające na celu zwalczanie skoczków oraz unikanie pól buraczanych. Z powodzeniem zastosowano sadzenie pomidorów w podwójnych rzędach w miejscach, gdzie obecny jest wirus CTV, chociaż nie wiadomo, czy praktyka ta rzeczywiście zniechęca skoczki do wizyt na plantacji, czy raczej umożliwia większej liczbie pojedynczych roślin uniknięcie porażenia. Opryski pól pomidorów zwalczające populacje skoczków nie przynoszą skutku w postaci wyeliminowania choroby.