Przewodniki po chorobach roślin

Najczęściej pierwsze objawy można zaobserwować, gdy roślina jest na etapie dojrzałego zielonego owocu. Do symptomów świadczących o porażeniu należy żółknięcie najstarszych liści, które stopniowo przenosi się na liście młodsze. W przypadku silnej infekcji rośliny mogą szybko więdnąć i obumierać, jednak częściej dochodzi do więdnięcia w ciągu dnia, gdy panuje upał. W miarę postępu choroby cały system korzeniowy zmienia barwę na brązową. Korzeń palowy (główny) często ulega przegniciu. Brązowe zmiany rozwijają się na linii gruntu lub tuż przy niej, atakując tkankę przewodzącą. To brązowe przebarwienie tkanki przewodzącej zwykle nie wykracza poza odcinek 25 cm powyżej linii gruntu. Fakt ten ułatwia odróżnienie tej choroby od fuzaryjnego więdnięcia. Gdy panuje odpowiednia wilgotność, na odkrytych zmianach można zaobserwować sporulację.

Grzyb może przeżyć kilka lat w glebie, na zaatakowanych roślinach i na korzeniach żywicieli pośrednich (bakłażan, papryka i liczne rośliny strączkowe). Zarodniki konidialne mogą rozsiewać się w glebie, a także być przenoszone na powierzchni maszyn rolniczych, w wodzie do nawadniania i dzięki ruchom powietrza. Do porażenia dochodzi poprzez pęknięcia skórki korzeni i szyjki korzeniowej oraz przez pęknięcia w miejscach wyrstania korzeni bocznych. Rozwojowi choroby sprzyja umiarkowana temperatura gleby (20°C).

Najskuteczniejszą metodą walki z chorobą jest uprawa odmian odpornych na fuzaryjną zgniliznę podstawy pędu i korzeni. Odkażanie gleby parą w połączeniu z zalewaniem fungicydami również może ograniczać straty w uprawach. Wydaje się, że fumigacja nie jest skuteczną metodą zwalczania choroby ze względu na szybką kolonizację wyjałowionej gleby przez Fusarium oxysporum f. sp. radicis-lycopersici.