Ziektewijzer

De symptomen kunnen zich voordoen als blad-, stengel- of vruchtlaesies. Gewoonlijk verschijnen ze eerst op oudere bladeren als onregelmatige, donkerbruine necrotische gebieden. Deze laesies breiden zich uit naarmate de ziekte voortschrijdt en uiteindelijk ontwikkelen ze concentrische, zwarte ringen, waardoor ze het uiterlijk van een schietschijf krijgen. Vaak worden de bladlaesies omringd door een chlorotisch gebied en als er veel laesies zijn, wordt het hele blad geel, waarna het snel opdroogt. Complete ontbladering van de plant kan optreden als de omstandigheden gunstig zijn voor ziekteontwikkeling. De laesies kunnen verschijnen als donkerbruine, langwerpige, verzonken gedeelten op stengels en bladstengels. Laesieontwikkeling vlak boven de grond kan leiden tot stengelbasisrot die vaak de stengel omringt. Dikwijls ontstaan vruchtlaesies bij het uiteinde van de kelk; ze zijn donker, leerachtig en verzonken en hebben het karakteristieke schietschijfuiterlijk.

De schimmel overleeft in het algemeen van seizoen tot seizoen op rottend plantenmateriaal in de bodem. Ook spontaan opgekomen tomaten, aardappelen en ander nachtschadeachtig onkruid kunnen als inoculatiebron dienen. De infectie en vorming van schimmelsporen vinden plaats tijdens perioden met warm (24-29 °C, 75–84 °F) en regenachtig of vochtig weer. De schimmelsporen worden vervolgens verspreid door wind en regen. Deze ziekte kan zich snel verspreiden wanneer de gunstige omstandigheden aanhouden. Ze kan ook ernstig zijn in streken met een droog klimaat, als er frequente dauwperioden zijn of gebruik wordt gemaakt van sprinklerirrigatie.

Een fungicide bespuitingsprogramma in combinatie met een ziektevoorspellingssysteem is doorgaans de meeste effectieve manier om Alternaria solani te bestrijden.